Szczegóły

Opublikowano: 17 październik 2013

Odsłony: 3202

  galeria zdjęć

Tym razem w Beskid Śląski – Barania Góra

Wyjechaliśmy około 6. mgły ścieliły się po nocnych opadach w dolinkach którymi prowadziła kręta droga do Żywca i dalej do Wisły. Wędrówkę rozpoczęliśmy od przystanku PKS Wisła Czarne Fojtula, Wyruszyliśmy niebieskim szlakiem, który powinien doprowadzić nas na Baranią Górę. Warto zauważyć, że wraz z niebieskim szlakiem biegnie Ścieżka Przyrodniczo - Leśna.  Przez pierwsze  około 2,5 kilometra trasy szliśmy asfaltem, a wędrówkę umilał widok i szum płynącego obok potoku. Następnie niebieski szlak odbił w prawo, gdzie rozpoczęło się niezbyt strome podejście drogą gruntową.

  Podążając błotnistą i kamienisą drogą, po kilku minutach dotarliśmy do słynnych kaskad Białej Wisełki. Ten niewielki wodospad wyglądał uroczo i dlatego zrobiliśmy  sobie tutaj postój. Po niewielkim posiłku i uzupełnieniu płynów ruszyliśmy w dalszą drogę.

Szlak wiódł w całości przez las, ale trasa nie była monotonna. Podłoże pełne było kamieni i korzeni, a wzdłuż drogi płyną górski potok, który kilkakrotnie przekraczaliśmy. Po kilkudziesięciu minutach marszu dotarliśmy na teren Rezerwatu Barania Góra im. K. Buzka. Rezerwat utworzono w 1953 roku, w celu zachowania w stanie naturalnym okolic Baraniej Góry, skąd bierze początek Wisła.

  Na obszarze Rezerwatu szlak prowadził typową górską ścieżką, biegnącą przez las po zboczu góry. Odcinek ten nie był stromy, a wędrówka nim to czysta przyjemność. Niedaleko szczytu Baraniej Góry znajduje się niewielki punkt widokowy, przy którym zrobiliśmy kolejny  postój. Samo podejście na szczyt było strome, ale krótkie.  Barania Góra liczy 1220 m n.p.m., a na jej szczycie znajduje się wieża widokowa oraz drewniane ławy, na których odpoczywaliśmy. Z wieży roztaczał się wspaniały widok na okoliczne szczyty i pasma górskie. Barania Góra stanowi bez wątpienia jeden z najpiękniejszych punktów widokowych w Beskidzie Śląskim. A gdy wszyscy nasycili swoje oczy tymi wspaniałymi widokami ruszyliśmy w ślad za naszym przewodnikiem do schroniska na Przysłopie, gdzie była kolejna przerwa na posiłek i kolejne podziwianie widoków z tarasu schroniskowego. A potem już tylko powrót do czekającego na nas busika , który bezpiecznie zawiózł nas do domu.

Szczegóły

Opublikowano: 17 październik 2013

Odsłony: 3105

      galeria zdjęć

Wycieczka piesza do Czarnego Stawu Gąsienicowego

Dzisiejsze tuptolenie zaczynamy w Kuźnicach, dokąd dojeżdżamy busem. Cały czas kierujemy się szlakiem niebieskim, przechodząc przez  zalesiony szczyt Boczania. Jego wierzchołek znajduje się w grzbiecie przebiegającym z Nosalowej Przełęczy w stronę Wielkiej Królowej Kopy i pomiędzy Doliną Jaworzynką a Doliną Olczyską. Następnie dalej idziemy przez Skupniów Upłaz, z którego roztacza się piękny widok na Dolinę Olczyską, Wielki Kopieniec oraz Giewont,ten przystanek to dobry pretekst by podzielić się z innymi uczestnikami czekoladą, a po tym wzmocnieniu ruszamy na przełęcz między Kopami, skąd także możemy podziwiać masyw Giewontu oraz skalne zbocza Nosala.

 To miejsce następnego naszego postoju, znajduje się tutaj kilka ławek na których łapiemy ciepło słonecznych promieni zbierając siły do dalszej drogi. Z przełęczy kierujemy się dalej szlakiem niebieskim i dochodzimy do Schroniska Murowaniec. Po odpoczynku w schronisku idziemy nad piękny Czarny Staw Gąsienicowy. Znajduje się on na wysokości 1624 m n.p.m. w cyrku lodowcowym.  Jest czwartym co do głębokości jeziorem tatrzańskim. Nad jego zachodnim brzegiem podziwiamy skaliste ściany szczytu Kościelec (2155 m.n.p.m.).

 Z wycieczki wracamy Doliną Jaworzynki. Jest to droga w dużej mierze przez las i doliną wzdłuż Potoku Jaworzynka. Trasę kończymy w Kuźnicach z kąd naszym busem wracamy do Jordanowa.

Szczegóły

Opublikowano: 17 październik 2013

Odsłony: 3060

   galeria zdjęć

Po Dolinie Kościeliskiej     

Kolejna Aktywnie spędzona Niedziela. W Kirach byliśmy o 7.05 ranek żeśki w głębi doliny rozwiewał jeszcze poranne mgły. Spokojnym tempem mając czas na podziwianie i dostrzeganie wszystkiego wokół docieramy do pierwszego postoju na hali pisanej, z kąd w lewo odchodzi największa atrakcja tej doliny Wąwóz Kraków. Pionowe urwiska wąskiego wąwozu nachylają się z lekka ku sobie co ma świadczyć o jaskiniowym pochodzeniu tego miejsca, Przeszliśmy cały łącznie z jaskinią smoka do której wiodły strome drabiny oraz łańcuchy, i tak po około godzinie znowu znaleźliśmy się na Polanie Pisanej . Mijając Kapliczkę Zbójnicką i kolejne mostki na rwącym Potoku Kościeliskim, podziwialiśmy skalne bramy, niesamowite wapienne turnie i organy z okazami drzew urwiskowych  „Wszystko się srebrzy lub złoci... W kropelkach świeżej wilgoci Tęczową barwą połyska... To Kościeliska” pisał kiedyś Adam Asnyk. W tej dolinie należy również wspomnieć o pasterzach, zbójnikach, poszukiwaczach skarbów, kopalniach rud metali, czy speleologach. Wapienne skały kryją liczne jaskinie i przepiękne wąwozy. I tak dotarliśmy nieomal do schroniska pod Ornakiem gdyby nie jeszcze jedna atrakcja , odbiliśmy w lewo nad piękny Staw Smereczyński, co utrwaliliśmy grupowym zdjęciem . no cóż czekał w schronisku gorący napitek do przyniesionych kanapek, ciast i innych smakołyków, to też podążyliśmy żwawo do schroniska. I oczywiście wszystko co dobre… , więc na nas także  przyszła pora, ostatnie spojrzenia na górujące nad dolinką Błyszcz oraz wielowierzchołkowy Ornak i ruszyliśmy w drogę powrotną, tym razem nieomal przeciskając się tym wczesnym popołudniem przez tłumy spacerowiczów. Jakże inną wracaliśmy doliną , a to przecież dopiero przedsmak wakacji .

Szczegóły

Opublikowano: 17 październik 2013

Odsłony: 3082

    galeria zdjęć

Lubomir w Beskidzie Makowskim

W niedzielę 01 września 2013r, kwadrans po siódmej busikiem przemieściliśmy się do wsi węglówka skąd rozpoczynamy marsz na szczyt Lubomira szczytu w paśmie łysiny na którym usytuowano obserwatorium astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza. Po około godzinie spokojnego marszu stanęliśmy na szczycie znajdującym się niemal przy wejściu do w/w obserwatorium, niestety, tego dnia, było zamknięte... Szczyt oraz budynek otoczone są wysokim lasem mieszanym co uniemożliwia podziwianie widoków , to też po przerwie śniadaniowej i wspólnej fotografii udajemy się w dalszą drogę. Niepewny pogodowo poranek przekształcił się nam w piękny rozświetlony słońcem jesienny dzień. Obraliśmy kierunek na przełęcz Kudłacze . Po drodze przystawaliśmy na polanach widokowych rozkoszując się wspaniałymi wczesnojesiennymi  pejzażami roztaczającymi się , a to , na północ w stronę Krakowa a to ku południowi na tatry lub na Babią Górę lekko przesłoniętą Pasmem Jałowieckim i tak doczłapaliśmy na do schroniska na Kudłaczach było ono ostatnim punktem w planie wycieczki, z tąd czkała nas już tylko droga w dół do Pcimia a z tamtąd naszym busikiem do domu.